Tereny Północno-Zachodniego Kaukazu, od wschodu graniczące z górnym dorzeczem rzeki Bolszaja Łaba (Большая Лаба), od południa zamknięte łańcuchem Głównego Grzbietu Kaukazkiego (Главный хребет), od zachodu opierające się na lewobrzeżnych górskich dopływach Kubani (Кубань), a od północy dochodzące do międzyrzecze Bolszego Zelenczuka (Большой Зеленчук) i Kubani, stanowią współczesne granice Autonomicznej Republiki Karaczajewo-Czerkieskiej (Карачаево-Черкесская Автономна Республика). Powierzchnia kraju wynosi zaledwie 14,3 tysiące km². Zamieszkują ją Karaczajewcy, Czerkiesi, potomkowie kozaków stanicowych, Abazinowie, Nogajcy, Osetyńczycy i inne, mniej liczne mniejszości narodowe. Republika została powołana 12.01.1922 roku, po tym, jak powstał Autonomiczny Obwód Karaczajewo-Czerkiesja. W latach 1952 - 1992 republika administracyjnie została podporządkowana Krajowi Stawropolskiemu. Obecnie posiada status autonomiczny.

Skarbem tej ziemi jest jej niezwykłe bogactwo przyrodnicze. Oprócz licznych gatunków zoo- i ornitofauny - których przedstawicieli nie ma już na terenie Europy Środkowo-Zachodniej, lub stanowią tam rzadkość, niezwykle cenny jest świat roślinny. Aż 235 gatunków flory należy do endemitów, reprezentujących głównie roślinność kserotermiczną. W strefie górskiej w dolinach rzecznych przeważają lasy liściaste i mieszane, wyżej położone partie porastają łąki alpejskiego i subalpejskiego typu. Najwyższą strefę stanowią lodowce i szczyty pokryte śniegiem.

Większą część powierzchni republiki zajmują góry z najwyższym szczytem w Europie - Elbrusem, który w wyniku administracyjnego podziału znalazł się na granicy z Kabardyno-Bałkarią. Elbrus, obok słońca i czary, jest głównym motywem godła Republiki Karaczajewo-Czerkiesji. Doliny największych rzek: Kubani, Teberdy (Теберда), Mary (Мара) i Bolszego Zelenczuka stanowią miejsce osadnictwa, tak historycznego, jak i współczesnego.